แผ่นดินไหวทำให้คนจำนวนมากต้องย้ายออกจากถิ่นฐาน จำนวนผู้อพยพครั้งหนึ่งเคยสูงเกิน 300,000 คน[1] ผู้รอดชีวิตจากเหตุแผ่นดินไหวบางส่วนเสียชีวิตในค่ายอพยพหรือในระหว่างขั้นตอนการอพยพ ค่ายอพยพจำนวนมากพยายามอย่างยิ่งในการจัดหาอาหารให้แก่ผู้อพยพ และไม่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์เพียงพอ[2][3]

การขาดแคลนเชื้อเพลิงทำให้ปฏิบัติการบรรเทาสาธารณภัยล่าช้า ในสัปดาห์แรกหลังแผ่นดินไหว เสบียงอาหาร น้ำและยาต้องรอออกไปเพราะการขาดแคลนเชื้อเพลิงและสภาพอากาศ[4] อาหารจำกัดสำหรับประชาชนที่ไม่อพยพ และจนถึงปลายเดือนมีนาคม ผู้อพยพบางคนได้รับอาหารเพียงหนึ่งมื้อต่อวัน[5]

มีความต้องการที่พักอาศัยชั่วคราว ขณะที่รัฐบาลญี่ปุ่นพยายามนำตัวผู้อพยพบางส่วนออกจากค่ายอพยพขนาดใหญ่ ซึ่งมีรายงานว่าสภาพสุขอนามัยไม่ดี จนถึงปลายเดือนมีนาคม มีแผนสร้างหน่วยชั่วคราว 8,800 หน่วยในอิวาเตะ 10,000 หน่วยในมิยางิ และ 19,000 หน่วยในฟูกูชิมะ[6]

จนถึงปลายเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2554 จำนวนผู้อพยพในญี่ปุ่นอยู่ที่ 87,063 คน ในจำนวนนี้ 12,905 คนอาศัยอยู่ในค่ายอพยพสาธารณะ และอีก 19,918 คนอาศัยอยู่ในโรงเตี๊ยมหรือโรงแรม หน่วยที่พักอาศัยชั่วคราวสี่หมื่นหกพันแปดสิบเอ็ดหน่วย คิดเป็นราว 88 เปอรเซ็นต์ของจำนวนตามแผน ได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว ผู้อพยพได้ย้ายเข้าไปอยู่ในที่พักอาศัยชั่วคราวที่มีอยู่ 73 เปอร์เซ็นต์[7]